KERAMET KAVUKTAN İSE SENİN OLSUN

Akşehir'de adamın birine bir mektup gelmişti. Adam:
— Bunu okusa okusa hoca okur, diyerek Nasreddin Hoca'ya getirdi.
Hoca merhum, baktı ki mektup Farsça:
— Ben okuyamayacağım, bir okuyan bul, deyip mektubu geri verdi. Adamın suratı asılmıştı:
— Sen nasıl hocasın be!.. Bir mektubu bile okuyamıyorsun. Bir de tutmuş hocayım diye başına sarık sarmışsın, diye söylenmeye başladı.
Hoca baktı ki, adamı susturmak imkânsız, hemen başındaki sarığı çıkardığı gibi adamın başına geçirip:
— Al bakalım, şimdi sen oku!.. Keramet kavukta ise göster kendini, diyerek adamı susturdu. 

BİLENLER BİLMEYENLERE ÖĞRETSİN

Hoca merhum, ömrünü va'zetmekle geçirdiği cemaatın git-gide bozulduğunu gördükçe çok üzülürmüş. Bir gün yine va'zetmek için kürsüye çıkıp:
— Ey cemaat benim ne söyleyeceğimi biliyor musunuz? demiş. Camidekiler hep bir ağızdan:
— Bilmiyoruz, demişler.
Hocanın buna daha fazla canı sıkılmış ve:
— Mademki bu zamana kadar bir şey öğrenmediniz, bir şey bilmiyorsunuz. Ben size ne söyleyeyim? demiş ve kürsüden inmiş.
Bu sefer cemaat aralarında «Eğer hoca yine aynı soruyu sorarsa biliyoruz diyeceğiz» diye karar almışlar.
Hoca ikinci cuma günü kürsüye çıkıp da:
— Ey cemaat benim ne söyleyeceğimi biliyor musunuz? diye sorunca...
Hep beraber:
— Biliyoruz!, diye bağırmışlar. Hoca:
— Mademki biliyorsunuz, benim konuşmama hiç lüzum yok, deyip kürsüden inmiş.
Bu durum karşısında hoca merhumun va'zını dinlemek istiyen cemaat ne yapacaklarını şaşırmışlar. Bu sefer cemaatın kararı şöyle olmuş:
— Eğer yine sorarsa bazımız biliyoruz, bazımız da bilmiyoruz, diye cevap veririz, demişler.
Hoca yine kürsüye çıkıp sormuş:
— Ey cemaat benim söyliyeceklerimi biliyor musunuz? diye sormuş.
Cemaatın içinden bir kısmı:
— Biliyoruz! diye seslenirken, Bir kısım cemaat da:
— Bilmiyoruz!, demişler. Hocanın işi daha da kolaylaşmış:
— öyleyse iş kolay, bilenler bilmeyenlere öğretsin, deyip kürsüden inmiş